مدح و مناجات با حضرت علی علیه‌السلام
یاعلی بر فَـلکِ عشق تو پرچم زده‌ای خـیـمه اندر حـرم شاهد اعـظم زده‌ای شمع حُسن تو فروزان و جهان پروانه ز آتش عشق شرر بر دل عالم زده‌ای قهـرمـانـان میـادین اسدت می‌خـوانـند بسکه شمشیر، تو در خطّ مقدّم زده‌ای پـیـش هـر مـدّعـی بی‌خـرد و بی‌مـایه دم ز خود نازده‌ای ور زده‌ای کم زده‌ای در هـراسند هـنوز از تو بنـی‌اسرائیل زآنکه بر مرحبشان سیلی محکم زده‌ای گام ستوار تو نازم که ز همت همه عمر قـدم انـدر ره اخـلاص، دمـادم زده‌ای کرده از جود تو تجـلیل خدا در قـرآن سکّه بر نام خود از بخشش خاتم زده‌ای قوت خود بر فقرا دادی و این عزّت نفس دست ردّیست که بر سینۀ حاتم زده‌ای عُـرفـا کـمـتر از آنند که لب بگـشایـند در مقامی که تو از صدق و صفا دم زده‌ای خفته در بستر طاها و چو غواص جسور دل به دریای پُر از حادثه و غم زده‌ای فلکت منزل و همسایۀ تو خورشید است خیمه مافوق تر ازعیسی مریم زده‌ای انبـیا از لبِ شیـرین تو بـوسند، که تو بوسه ها بر یـدِ پیـغـمـبـر اکـرم زده‌ای شب معـراج مگـر هـمسفـر او بودی؟ کاحمدت دید به تخت عظمت لم زده‌ای ساقیا زمزمۀ سعی تو در بزم صفاست زآب کوثر نمکی بر لب زمزم زده‌ای چه غم از کید اجانب که معینت زهراست با یکی یار تو صد سلسله بر هم زده‌ای کـی ز بام فـلک افـتد عـلـم اهل البیت کان لوائیست که با فاطمه با هم زده‌ای مفتخر باش «کلامی» که پی اخذ مراد چـنگ بر دامن آن مـفـخـر آدم زده‌ای |